Górolskie zwyki
Kie gaździna z gazdom co dziyj raniuśko wstawała,
łod świyntego znaku krzyza dziyj swoj zacynała.
Przy dojyniu w sopie krowy pod nosym nuciła,
,,Kiedy ranne wstajom zorze”, pieśniom sie modliła.
A gospodorz na chlebusiu znak krzyza robowoł,
skibke, kie mu na ziym spadła podnios, ucałowoł.
Jodowali z jednej miski co sie nawarzyło,
To prazuchy to bacanki nic sie nie krzywdziło.
Kie sie z chałpy wychłodziło – „z Bogiym”, sie godało.
– „Pokwolony Jezus Chrystus”, kie sie zaś wracało.
W polu wołali –„Scynś Boze” kie innyk mijali,
ci zaś piyknie – „Dejze Boze”, im łodpowiadali.
Pomogali po sonsiedzku, cepami młocili,
a kie zwieźli wsytko z pola, razym sie bawili.
Była mojka na gazdowce , śpiywki z łobyrtkami,
ciesyli sie wsytka razym dobrymi plonami.
W pola krzyzycki wbijali z drzewa świynconego,
by im Pon Bog błogosławił i chronił łod złego.
Kie zaś kcieli dziecko łokrzcij tak zowdy godali:
-„Wziyni my wom poganina, chrześcijanina dali”.
A kie dziecko wylynkane z beku jaz łukało,
za łostatnim gościym w chałpie, mietłom sie chybało.
Bo wierzyli ze mog urzyc swoimi łocami,
W tyn cos cyrwonom wstążecke w kolybce wionzali.
Tyn to kolor mioł ik ustrzyc łod wsytkigo złego,
mioł zagościj w chałpie pokoj, dostatek wsytkigo.
A na Jana w nocy mojka kawalera stoła,
u tej panny ktorom wybroł, co sie mu widziała.
I wesela w chałpak kiejsik ludzie urzondzali,
nawyndzili bockow, kiełbos, jajek nazbiyrali.
Swojskie, zdrowe, tradycyjne jodło tam bywało,
To tez nigdy po weselu sie nie chłorowało.
A lodowki w studni mieli, jodło tam trzymali,
cego sie nie dało wyndzij, do wody spuscali.
Kolyndnicy na urodzaj piyknie winsowali,
wsytka z chynciom i radościom drzwi im łotwiyrali.
Radzili sie zawse starsyk , godali bez dwoje,
gospodarki naucyni sanowali swoje.
Lycowali sie ziołami robili mikstury,
wybiyrali samo dobro łod Matki Natury.
A kie w placu sonsiad pomar, wsytka go zegnali,
trzy dni w polu nie robili, jaz go pochłowali.
Taki kiejsik zwyki mieli całymi wiekami,
Teroz świat sie nom przewraco do gory nogami.