Pogodka ło skuciatym chlebie – Brygida Murańska
Downo tymu, na Juscynie w Zorymbnikak siedzioł ze swoją babom Hankom i dzieckami gazda Michoł. Dziynnie łod rana do wiecora chłodził po wsiak i zbiyroł skorki z krolikow, cieląt cy jesce inksyk zwierząt co kiejsik sie przy łobyjściu chłowało. Razu jednego jako mioł gazda Michoł w zwyku, poseł wcas rano po chałpak. Chłodził po Sopotni, Jeleśni i sukoł gospodorzy, co kany bili jaki ciele cy jałowke nabo kroliki, a ze dziedziny były nie duze tak ludzie wsytko wiedzieli co sie ka dzioło. I tak chłodzyncy po chapak doseł do Mutnego ka siedzioł z rodzinom jego śwagier Wojciech. Przyseł juz z pełnym prawie rybsokiym jak nazywoł skorzanom duzom torbe na pleca. Śwagier Wojciech uciesył sie kie uwidzioł Michoła, zaroz kozoł swojij babie naryktowaj co na stoł coby se Michoł przegryz, bo po walnej drodze pewnie głodny. Gospodyni Werunka przyniesła bukty z borowkami co dziecka nazbiyrały za wcorym jak paśli krowy, pore skibek chleba, smolec ze skwarkami i pore łogórkow z kamiyniocka. Wojciech zaś wynuktoł w kumorze małom flasecke łokowitki coby sie łozgrzoli, bo na polu nie było za ciepło. Godali i jedli, jedli i godali jaze do wiecora, a wypili se tez kapke przy tym godaniu i tak sie im ściągło ze sie nie spozdali kie się ćma zrobiło na polu. Wojciecha jaze chynyło kie Werunka goniła dzieci do spanio. Pryndko łoblyk kabot i juz kcioł iś kie Werunka mu przyniesła świyzuśko upiecony chlyb coby wzion do chałpy. Piyknie podziynkowoł bo przecie Hanka mu kozała kupij u piekorza w Jeleśni duzy chlyb coby dziecka miały na śniodani a un zabocył. Wzion tyn chlyb uciesony, wraził do rybsoka i posed. Walnie casu minyło zakiela po ćmoku przyseł ku chałpie. Widzioł ino blade światła po chałpak totez sie nie stracił. W chałpie juz wsytka spali kie sie dowlok, pocichu łotwar dźwiyrze słobuł boty i wcis sie wymyncony ku swoji Hanusi. Rano go łobudził strasny krzyk dzieckow. – Tato coś ty zrobił z chlebym, co bydymy jeś?. Chipnył pryndko z łozka a ze był łoblecony łod wcora, tak pryndko polecioł do kuchnie ka była Hanka z dzieckami. Kie uwidzioł łozpiynty rybsok i śkuciatom bułe, tak stanoł kie by ducha uwidzioł. Chlyb był cały tłusty łod skorek z krolikow i łobrany w śkuciska. No ani umyj ani łobraj, nic. Hanka ino popatrzyła na Michoła i pokiwała głowom. – Toś ni mog do jakigo papiora zawinyj tego chleba, ino cały w kudłak ześ przynios? A Michoł juz sie zeźlił i godo: Mozes teroz ty chłodzij po chałpak za skorkami i nosij chlyb ku chałpie ino se weź papior. Przynios kozik i połobcinoł całom skore z chleba a Hanka posmarowała kromecki smolcym i wraziła dzieckom do papiyrzanyk torebek po cukrze. Taki to były casy chłodzynio po chałpak za skorkami i tak Michoł przynios ku chałpie razym śnimi – skuciaty chlyb.