Góry to potęga, która jest nieprzewidywalna. To nieogarnięta siła natury, która rzadzi się swoimi prawami.
W gorak blizyj Boga
Jakze piyknie i bogcie, na samym gor scycie.
Cłowiyk serce łozraduje, uciesy sie skrycie.
W ciynzkim trudzie idzie wolno, krok za krokiym wlece.
Wozom sie w nim rozne myśli – myśli te cłowiece.
W gorak piyknie jaze w cłeku dech w piersi zapiyro.
nale i tako potynga co pewnoś łodbiyro.
Żywioł tak niełogarniynty, jaz cie zbiyro trwoga.
Nigdy nie wiys co sie zdarzy , jako ceko droga.
Casym droga na scyt wielgi, jes krzyzowom drogom.
W granicak wytrzymałości, kozes krocyj nogom.
Nale trzymie cie nadzieja , ze bydzie nagroda.
Wyjdzies na scyt i uwidzis dzieło Pana Boga.
W tej naturze nima pychy, i nima chciwości.
Jes jak balsam, lycy rany i ucy miłości.
Daje spokój ukojyni, łodpocynek dusy.
worto zyj kie tako chwila sumiyni tez rusy
Kany byś sie nie łobejrzoł wonio gorsko siła.
Ta natura łod pocontku zowdy tako była.
Zowdy w zgodzie ze swym Stworcom, nie jak cłowiyk piyrsy.
Co Go jabkiym kcioł przechytrzyj, i byś nojwoźniyjsy.
Tymu gory som łod wiekow i przyroda cało,
Ludziom wsytko śmierć zabiyro, co im zyci dało.
